Nummer 44

Enkele weken geleden deed ik een oproepje onder vrienden en familie, wie er eens wou poseren voor enkele portretfoto's. Katrien van de blog Jongens toch! was een van de eerste die reageerde met ik wil! 

Ik hoorde even bij Katrien of ze zelf een idee had over het type foto's of de omgeving, kwestie van haar niet te laten poseren in het bos terwijl ze liever foto's in de stad heeft. Er kwamen wat ideeën boven, maar een oud gebouw dat zagen we allebei wel zitten. 

Toevallig had ik enkele foto's gezien van de binnenkant van een oud, leegstaand gebouw in het centrum van Leuven. Zo eentje met oude ramen, een draaitrap tot boven, muren die afbladeren ... een gebouw met heel wat geschiedenis. Ik trok m'n stoute schoenen aan en vroeg of we toegang kregen voor het nemen van enkele portretfoto's met het gebouw als achtergrond.
En jeej, door een gelukje kregen we een uur de tijd om foto's te nemen. 

Het was best wel spannend, want voor mij de eerste keer dat ik foto's nam op locatie en voor Katrien omdat ze niet elke dag portretfoto's laat nemen.
We hadden maar een uur om foto's te nemen dus vlogen er direct in! We liepen van lokaal naar lokaal om telkens weer een andere kleur op de muur of een andere lichtinval te ontdekken. En, hoewel je niet zo heel veel van het gebouw ziet op de foto's geeft het een zacht romantisch effect aan de foto's. Het uur vloog om ... 

Toen ik de foto's nam wist ik helemaal niet of ik goed bezig was, beginner die ik absoluut nog ben. Was het wel de juiste pose, was het niet te donker .... maar eigenlijk ben ik nu best wel blij met het resultaat. Wat denk jij?    

Ps.: Voorlopig gaat het hier even stilletjes zijn op de blog, de volgende weken gaan we volop bezig zijn met dozen inpakken, kasten uit elkaar vijzen ... Er staat een verhuis op de planning!  

Vorig weekend mocht ik enkele foto's nemen van Stef Wolput, een man gebeten door het bergvirus. 

Als alles vlot verloopt zal Stef over enkele weken op de top staan van Lhotse, een berg van 8516m hoog in Nepal. Minder bekend dan de Mount Everest, maar daarom niet minder lastig.

Begin april start zijn expeditie, dan reist hij naar Nepal om na een 10-daagse trektocht aan de beklimming te beginnen. Denk daarbij aan klimmen, slapen in een tent, koude, moeilijk ademen door de hoogte, wandelen op stijgijzers, sneeuw smelten om te koken, wennen aan de hoogte, ... maar ook aan ontzettend mooie vergezichten en het ongelooflijke gevoel van op een plek te zijn waar je eigenlijk als mens niet hoort te zijn. Het dak van de wereld.

Tussen al zijn trainingen en voorbereiding door mocht ik enkele foto's van hem nemen, enkele berggerelateerd en enkele meer algemene foto's. 

Als extraatje mocht ik ook enkele foto's nemen van Stef en Katrien samen.
​Foto's waarop je duidelijk de liefde tussen hen kan aflezen. Mooi!

​Wil je Stef graag aanmoedigen in zijn tocht naar de top, dan kan dat via ​de Facebookpagina ​Wolf goes Lhotse.

Sinds ik de foto's van Johan aan zee mocht maken heb ik de smaak van portretfotografie te pakken. Alleen is het niet zo makkelijk om een proefkonijn, alias model te vinden die even wil poseren ... 

Zaterdag ging ik een handje helpen bij mijn broer. Hij had een grote kleerkast gekocht, eentje met zes deuren van IKEA. Zo eentje waarbij je flink moet nadenken als je deze juist in elkaar wil zetten.
Voor ik naar hem vertrok stelde ik nog snel de vraag of ik ook enkele foto's van hem mocht maken, "natuurlijk" was zijn antwoord. Jipie, het fototoestel mocht ook mee.

Nadat ik mijn broer wat geholpen had met het in elkaar puzzelen van lades en legplanken mocht ik enkele foto's nemen. We bleven binnen omwille van het slechte weer en zochten een raam waar hij naast kon zitten voor mooi licht. Ik mocht hem als een echt model regiseren: kijk naar links, iets meer, nog een beetje en nu naar boven... Ik liet hem op de grond liggen en haalde er vervolgens een trapladdertje bij om ook van bovenaf foto's te kunnen nemen. Het was foto's nemen op gevoel omdat ik niet goed weet welke hoek de beste is, die ervaring mis ik nog.

Terug thuis zag ik dat er toch enkele mooie tussen zaten, jeej! De volgende dag bewerkte ik de foto's, enkele liet ik in kleur staan maar zwart-wit heeft toch mijn voorkeur. Dat maakt het beeld sterker vind ik. 

Hupsadesie ik heb m'n vuurdoop gehad, mijn eerste echte fotoshoot. En jaja, nu heb ik de smaak helemaal te pakken. Mensen vastleggen op foto, het is toch iets anders dan foto's nemen van euh cactussen. 

Het fototoestel lang ongebruikt in de kast laten liggen, dat lukt me niet. Vorige week mocht een van onze katten model spelen, dit weekend waren de tulpen het slachtoffer van mijn fotokriebels.

De vaas met tulpen kreeg een plaatsje op de grond voor het raam met het beste licht, ik zat er op m'n hurken voor. En dan was het een beetje zoeken hoe ik het diafragma het beste kon instellen om weinig scherptediepte te krijgen, ofte een wazige achtergrond. 

Op het schermpje van het fototoestel zag ik al dat de foto's er ietwat korrelig uitzagen, maar ik had pas bij de laatste foto's door dat het kwam door de ISO die verkeerd ingesteld stond. Dorie.
De foto's zien er niet allemaal even scherp uit, maar hebben soms een wat schilderachtig uiterlijk wat ik achteraf best wel mooi vind. 

Naast foto's nemen vind ik het bewerken van foto's eigenlijk even leuk. 
Omdat ik alles op gevoel doe - ik moet dringend het handboek van Lightroom eens lezen - is het soms wat zoeken welke bewerking het mooist is ofte welke schuifjes ik best niet te veel verschuif. Waarschijnlijk kan het beter en sneller, maar het blijft gewoon leuk om te zien welk effect dat ene knopje wel of niet heeft op de foto. 

Voila, ik oefen verder ... misschien mag volgende week onze cactus fotomodel spelen ;-)

Ook dit jaar maakten wij van de Kerstdagen vakantiedagen en sliepen we in een ander bed dan het onze. We gingen de zeelucht opsnuiven in Cadzand, net over de grens in Nederland en vierden Kerstmis aan zee.

De eerste avond werden we getrakteerd op wondermooie luchten boven zee die van oranje over paars-grijs naar blauw veranderden. ​We wandelden op de grote pier de zee in, tot we bijna wegwaaiden.

​De volgende dagen zagen we alleen maar grijze wolken en zat er bij de felle wind ook wat miezerregen, maar dat hield ons niet tegen om de zee van dichtbij te gaan bekijken. 

​Weer een dag later was de lucht helemaal schoongeveegd en werden we getrakteerd op een winterzon en blauwe hemel. Een ideaal moment om naar het Zwin te trekken!

Na het bezoek aan het Zwin reden nog een klein stukje verder om ook de Belgische zee van dichtbij te kunnen bekijken.

​Bijna weggewaaid, een rode neus van de kou ... meer moet dat niet zijn! 
Het was wederom een hele fijne korte vakantie aan zee.

Mensen fotograferen, dat doe ik niet zo graag. 
Ik neems soms stiekem op een paar passen afstand foto's van vrienden of familie, tot ze het door hebben en de spontaniteit verdwijnt. Meestal vinden ze het immers niet zo fijn dat er een camera op hen gericht wordt. Soms zitten er enkel leuke foto's tussen, maar ik blijf het een moeilijke vinden.  ​
Wat ik wel al een tijdje eens wou doen was enkele portretfoto's maken. 

We waren aan zee - we hadden een achtergrond, Johan had een idee en ik had een idee. 
Johan dacht aan de zwart-wit foto's die Michiel Hendryckx nam tijdens de opnames van De Bende van Wim. Hele mooie reeks trouwens! Ik had juist het boek Belgicum bekeken en had dan weer de portretfoto's van Stephan Vanfleteren in mijn hoofd. 

Voor we het wisten had ik een twintigtal foto's genomen. 

Ik dacht dat mensen fotograferen niets voor mij was. Maar portretfoto's maken en deze dan bewerken en omzetten in zwart wit is wel heel fijn. Hihi, ik heb weer iets nieuws ondekt en het smaakt naar meer!