Nummer 44

Enkele weken geleden deed ik een oproepje onder vrienden en familie, wie er eens wou poseren voor enkele portretfoto's. Katrien van de blog Jongens toch! was een van de eerste die reageerde met ik wil! 

Ik hoorde even bij Katrien of ze zelf een idee had over het type foto's of de omgeving, kwestie van haar niet te laten poseren in het bos terwijl ze liever foto's in de stad heeft. Er kwamen wat ideeën boven, maar een oud gebouw dat zagen we allebei wel zitten. 

Toevallig had ik enkele foto's gezien van de binnenkant van een oud, leegstaand gebouw in het centrum van Leuven. Zo eentje met oude ramen, een draaitrap tot boven, muren die afbladeren ... een gebouw met heel wat geschiedenis. Ik trok m'n stoute schoenen aan en vroeg of we toegang kregen voor het nemen van enkele portretfoto's met het gebouw als achtergrond.
En jeej, door een gelukje kregen we een uur de tijd om foto's te nemen. 

Het was best wel spannend, want voor mij de eerste keer dat ik foto's nam op locatie en voor Katrien omdat ze niet elke dag portretfoto's laat nemen.
We hadden maar een uur om foto's te nemen dus vlogen er direct in! We liepen van lokaal naar lokaal om telkens weer een andere kleur op de muur of een andere lichtinval te ontdekken. En, hoewel je niet zo heel veel van het gebouw ziet op de foto's geeft het een zacht romantisch effect aan de foto's. Het uur vloog om ... 

Toen ik de foto's nam wist ik helemaal niet of ik goed bezig was, beginner die ik absoluut nog ben. Was het wel de juiste pose, was het niet te donker .... maar eigenlijk ben ik nu best wel blij met het resultaat. Wat denk jij?    

Ps.: Voorlopig gaat het hier even stilletjes zijn op de blog, de volgende weken gaan we volop bezig zijn met dozen inpakken, kasten uit elkaar vijzen ... Er staat een verhuis op de planning!  

Zondagnamiddag bezocht ik in heel leuk gezelschap de fototentoonstelling The World of Steve McCurry. Een absolute aanrader! Mocht de naam McCurry geen belletje doen rinkelen, dan doen zijn foto's dat vast wel. Vooral de laatste foto hierboven van het Afghaanse meisje is ondertussen een icoon geworden.

Steve McCurry startte zijn fotografie-carrière in 1978, in Afghanistan tijdens de Russische bezetting. Daarna reisde hij vooral in Azië als documentairefotograaf, waar hij foto's nam van een heleboel internationale conflicten, van de brandende olievelden in Koeweit tot de oorlog in Yemen. In 1985 werd hij wereldberoemd door een foto op de cover van National Geographic, die van het Afghaanse meisje. Sinds 1986 is hij ook Magnum fotograaf.

​Zijn foto's herken je aan de mensen die er op staan in traditionele kledij, die vaak ook recht in de lens kijken. Intrigerende foto's met veel emoties in vaak felle kleuren eigen aan de cultuur en tradities. 

Fijn tijdens de fototentoonstelling was dat we een audiogids meekregen waarop we bij sommige foto's het verhaal erbij konden beluisteren. Wij waren alleszins vaak onder de indruk, was het niet van de foto dan wel van het verhaal erachter. Af en toe werd ook iets verteld over de manier van werken door Steve McCurry. Ik onthou daarvan dat je bij fotografie veel geduld moet hebben  en dat McCurry tot nu toe een nogal avontuurlijk leven geleid heeft.  

Heb je ook zin om meer foto's van Steve McCurry te bekijken - meer dan 200 - dan kan dat nog tot
25 juni in De Beurs van Brussel, heel makkelijk bereikbaar met de trein. Meer info vind je op deze website. Je bestelt best je tickets via de website, dan hoef je net als wij niet aan te schuiven bij de inkom.

Ps: Als je in De Beurs bent, vergeet dan niet om af en toe naar het plafond te kijken. Waarom, dat merk je daar wel.
Pss: Aangezien De Beurs vlak bij de Grote Markt, Manneke Pis, ... ligt houdt niks je tegen om zelf de toerist uit te hangen, nu je daar toch bent. Hajaa.
Psss: Mocht je een hongertje krijgen als je daar bent, bij Kathleen vind je een geweldige tip om je buikje te vullen. Vlakbij!

Vorig weekend mocht ik enkele foto's nemen van Stef Wolput, een man gebeten door het bergvirus. 

Als alles vlot verloopt zal Stef over enkele weken op de top staan van Lhotse, een berg van 8516m hoog in Nepal. Minder bekend dan de Mount Everest, maar daarom niet minder lastig.

Begin april start zijn expeditie, dan reist hij naar Nepal om na een 10-daagse trektocht aan de beklimming te beginnen. Denk daarbij aan klimmen, slapen in een tent, koude, moeilijk ademen door de hoogte, wandelen op stijgijzers, sneeuw smelten om te koken, wennen aan de hoogte, ... maar ook aan ontzettend mooie vergezichten en het ongelooflijke gevoel van op een plek te zijn waar je eigenlijk als mens niet hoort te zijn. Het dak van de wereld.

Tussen al zijn trainingen en voorbereiding door mocht ik enkele foto's van hem nemen, enkele berggerelateerd en enkele meer algemene foto's. 

Als extraatje mocht ik ook enkele foto's nemen van Stef en Katrien samen.
​Foto's waarop je duidelijk de liefde tussen hen kan aflezen. Mooi!

​Wil je Stef graag aanmoedigen in zijn tocht naar de top, dan kan dat via ​de Facebookpagina ​Wolf goes Lhotse.

Sinds ik de foto's van Johan aan zee mocht maken heb ik de smaak van portretfotografie te pakken. Alleen is het niet zo makkelijk om een proefkonijn, alias model te vinden die even wil poseren ... 

Zaterdag ging ik een handje helpen bij mijn broer. Hij had een grote kleerkast gekocht, eentje met zes deuren van IKEA. Zo eentje waarbij je flink moet nadenken als je deze juist in elkaar wil zetten.
Voor ik naar hem vertrok stelde ik nog snel de vraag of ik ook enkele foto's van hem mocht maken, "natuurlijk" was zijn antwoord. Jipie, het fototoestel mocht ook mee.

Nadat ik mijn broer wat geholpen had met het in elkaar puzzelen van lades en legplanken mocht ik enkele foto's nemen. We bleven binnen omwille van het slechte weer en zochten een raam waar hij naast kon zitten voor mooi licht. Ik mocht hem als een echt model regiseren: kijk naar links, iets meer, nog een beetje en nu naar boven... Ik liet hem op de grond liggen en haalde er vervolgens een trapladdertje bij om ook van bovenaf foto's te kunnen nemen. Het was foto's nemen op gevoel omdat ik niet goed weet welke hoek de beste is, die ervaring mis ik nog.

Terug thuis zag ik dat er toch enkele mooie tussen zaten, jeej! De volgende dag bewerkte ik de foto's, enkele liet ik in kleur staan maar zwart-wit heeft toch mijn voorkeur. Dat maakt het beeld sterker vind ik. 

Hupsadesie ik heb m'n vuurdoop gehad, mijn eerste echte fotoshoot. En jaja, nu heb ik de smaak helemaal te pakken. Mensen vastleggen op foto, het is toch iets anders dan foto's nemen van euh cactussen. 

Het fototoestel lang ongebruikt in de kast laten liggen, dat lukt me niet. Vorige week mocht een van onze katten model spelen, dit weekend waren de tulpen het slachtoffer van mijn fotokriebels.

De vaas met tulpen kreeg een plaatsje op de grond voor het raam met het beste licht, ik zat er op m'n hurken voor. En dan was het een beetje zoeken hoe ik het diafragma het beste kon instellen om weinig scherptediepte te krijgen, ofte een wazige achtergrond. 

Op het schermpje van het fototoestel zag ik al dat de foto's er ietwat korrelig uitzagen, maar ik had pas bij de laatste foto's door dat het kwam door de ISO die verkeerd ingesteld stond. Dorie.
De foto's zien er niet allemaal even scherp uit, maar hebben soms een wat schilderachtig uiterlijk wat ik achteraf best wel mooi vind. 

Naast foto's nemen vind ik het bewerken van foto's eigenlijk even leuk. 
Omdat ik alles op gevoel doe - ik moet dringend het handboek van Lightroom eens lezen - is het soms wat zoeken welke bewerking het mooist is ofte welke schuifjes ik best niet te veel verschuif. Waarschijnlijk kan het beter en sneller, maar het blijft gewoon leuk om te zien welk effect dat ene knopje wel of niet heeft op de foto. 

Voila, ik oefen verder ... misschien mag volgende week onze cactus fotomodel spelen ;-)

Het is een tijdje geleden dat hier nog eens een update kwam over het reilen en zeilen op Nummer 44. Maar, dat maak ik weer helemaal goed met deze uitgebreide As we speak! 

Voel me ontzettend moe.
Het lijkt wel of mijn energiereserves geslonken zijn en het me maar niet lukt om m'n batterijen weer helemaal op te laden. Maar, ik ben niet de enige die moe is, ik lees het hier en daar en hoor het bij vrienden, collega’s en familie. Ik steek het deels op de wintertijd met zijn korte dagen, waardoor ik veel te weinig buiten kom. Veel liever kruip ik als een diertje in een holletje onder een dekentje ...
​Ach ja, komt wel weer goed.

Leest nogal wat af de laatste tijd
Het laatste boek dat ik las was Heksenhoeve, eentje dat ik bij Kathleen op haar blog ontdekte. 
Een boek dat zich deels afspeelt in het Meerdaalwoud en waar ook Leuven aan bod komt, daar was ik best wel benieuwd naar. Kathleen had helemaal gelijk met haar recensie. Het is een spannend verhaal waarbij de personages een plekje in je hart en hoofd krijgen want je bent benieuwd hoe het verder met hen gaat. En, als je in de buurt van Leuven woont of het Meerdaalwoud kent, krijgt het verhaal nog iets extra. Een aanrader dus!

Naast fictie blader en lees ik momenteel ook in enkele fotoboeken.
Belgicum van Stephan Vanfleteren mocht de spits afbijten. Ik kende het boek al, maar ik had het nooit vastgehad. Door de documentaire reeks op Canvas België scherpgesteld leerde ik het opnieuw kennen en leende ik het uit bij de bib. 
Ik vond de zwart-wit foto’s vaak melancholisch, ontroerend, soms triest maar ook verbazend en soms zelfs grappig. Sommige foto’s lijken zo eenvoudig, maar als je ernaar blijft kijken komen er verschillende lagen naar boven...  Ik heb het boek meer dan eens verlengd bij de bib, misschien moet ik het maar aankopen ;-)
​
​Een fotoboek dat klaar ligt is Street Photographer van Vivian Maier. Het werk en vooral het levensverhaal van Maier heb ik leren kennen via de documentaire Finding Vivian Maier. 
In het heel kort: Maier was naast nanny een getalenteerde straatfotografe die vooral van mensen en gebouwen foto’s nam in het naoorlogse New York, Chicago en Los Angeles. Haar werk - ze nam meer dan 150.000 foto’s - werd pas na haar dood bekend.
In het fotoboek staan niet alleen schitterende foto’s, maar ze tonen ook een stukje geschiedenis door het naoorlogse straatbeeld in Amerika. Ik kreeg het boek voor m’n verjaardag en het ligt hier al een maand op tafel, maar ik heb er nog niet echt in durven kijken. Misschien raar, maar ik wil het nog even bewaren … 

Plant een reis. 
Naast fotoboeken worden er momenteel ook reisgidsen gelezen. Van IJsland. 
Jeej, we zijn een reis aan het plannen! JEEJ! 
In 2015 zou ik ook al naar IJsland reizen, maar toen heb ik de reis moeten annuleren omdat het te vermoeiend zou zijn. Nu pakken we het iets anders aan. We vliegen naar Reykjavik, huren een auto en hebben dan 9 dagen de tijd om het zuiden van IJsland te ontdekken voor we terug naar huis vliegen. We reizen van het schiereiland Snaefellnes naar het jökulsárlón gletsjermeer,
en stoppen onderweg nog bij enkele watervallen, geisers, zwarte lavastranden, … 
Je kan het hele eiland rondreizen op 10 dagen, maar we reizen op een lager tempo en nemen de tijd om even te stoppen, een korte wandeling te doen en foto’s te nemen... dus dat komt wel goed met de vermoeidheid. Nog 211 nachtjes slapen.
​
Kijkt naar een nieuwe serie.
Naast lezen probeer ik af en toe ook naar een serie te kijken. Bij Suits is het nu wachten tot seizoen 5 op DVD verschijnt, maar ondertussen ben ik begonnen aan Orange is the new black. Eentje dat maar bleef terugkomen op verschillende blogs én goede kritieken kreeg, dat maakt me toch nieuwsgierig. Ik heb seizoen 1 juist helemaal gezien en kan alleen maar bevestigen wat ik over de serie las. Seizoen 2 ligt ook al klaar.

Verder.
Weet ik dat het in februari en maart ook nog berekoud kan zijn, maar stiekem hoop ik op een vroege lente met fluitende vogeltjes, knoppen in de bomen en bloemetjes die op onverwachte plaatsen komen piepen. Probeer ik wat meer offline te zijn, de pc wat meer af te zetten en de smartphone opzij te leggen.  In februari probeer ik ook weer wat meer op stap te gaan met het fototoestel, dat maakt me altijd weer blij. Maar, wordt er waarschijnlijk toch nog vaak en graag onder warme dekentjes gelegen met en kat (of twee) op mijn schoot. Knuffelkatten, I like :-)