Nummer 44

Op zo een grijze zondag als vandaag heb ik al eens een nostalgisch bui. Vandaag begon ik dan ook door onze reisfoto's te klikken, mmm herinneringen. Ook al heb ik naar mijn gevoel nog maar een piepklein stukje van de wereld gezien, alle foto's samen is het toch wel een mooi stukje.
Eigenlijk liggen ze maar digitaal stof te verzamelen op de harde schijf, dus dacht ik waarom hiermee niet iets doen? Ha. 

Dus tatarataaa een nieuwe rubriek Ver weg en dichtbij, waarbij ik iedere zondag een reisfoto op de blog plaats. Het kan eentje van de andere kant van de wereld zijn, of van in de Ardennen, dat kan ook. Op m'n reisbestemmingen afgaande zullen er veel natuurfoto's bij zitten, enkele bergen, maar ook af en toe eentje van een mooi dorp of een kerk ... Hier gaan we!

Bolivia - Salar de Uyuni, de op een na grootste zoutvlakte ter wereld. En het was enorm weids. 
Die bergen die je in de verte ziet liggen is het einde van de vlakte, maar net zoals in een woestijn zijn deze verder weg dan gedacht. Wij deden er twee dagen over om de zoutvlakte volledig over te steken, met van die stevige 4x4's die je in de hoek van de foto ziet staan. Onze bagage was op het dak gebonden en wij zaten hobbelend bobbelend op de achterbank. Want het lijkt vlak, maar dat is het niet.

Een weetje? Zie je die piramidevormige zouthopen rechts van de antenne en in de verte? Wel, jaarlijks halen ze 25.000 ton zout van de vlakte voor consumptie, dat zijn veeeel zoutkorreltjes.
Ik proefde ook het zout op m'n lippen, daarvoor hoefde ik niet op m'n buik te gaan liggen ...

Af en toe stopten we eens, om zo van die foto's te nemen waar we speelden met het perspectief. Mocht je nu denken hugh, ik heb er eentje op de facebookpagina gezet om het duidelijk te maken.
Als we uitstapten moesten van die supersterke sterke zonnebrillen dragen, anders zouden we verblind worden door het felle zonlicht dat weerspiegeld wordt op de witte ondergrond. En zonnecrème smeren, dat ook.

​ 's Nachts sliepen we in een zouthotel waar alles van zout gemaakt, tot ons bed toe, maar daar misschien later een foto van, en een schrijfsel ...

Toen ik nog een klein meisje was las ik graag sprookjes, ik was verzot op de verhalen van de Gebroeders Grimm waarvan ik een enorm dik sprookjesboek had. Ik las ze, herlas ze en las ze toen nog een keer! 
​
Toen ik deze week een keer niet kon slapen dacht ik aan de was die nog gestreken moest worden, dat de melk bijna op was, dat ... je kent dat wel. Tussen al die gedachten  borrelde het idee om een verhaal te starten op de blog in de vorm van een sprookje en dit dan als een stokje - een estafette - door te geven aan een volgende blogger die daar een vervolg aan mag breien. Zij of hij geeft dit dan opnieuw door aan een volgende blogger om een stukje bij te schrijven enzovoort enzoverder tot er een heel sprookje ontstaat. ​

Een sprookjesestafette dus.

En dan twijfel natuurlijk, of het wel zou lukken ... ook herkenbaar waarschijnlijk. 
Maar, ik ben zo benieuwd naar hoe een verhaal kan groeien en vorm krijgen door er telkens iemand anders een stukje te laten aan bijschrijven, dus ik probeer het gewoon! ​​Hier gaan we dan ...

Hoe werkt de sprookjesestafette precies? ​

Welke avonturen gaat het meisje nog allemaal beleven?
Gaat ze vechten met een vuurspuwende draak, wordt ze de beste vriendjes met dwergen die in het grote bos wonen, wordt ze hopeloos verliefd op een blonde prins, ontdekt ze dat ze kan toveren of gaat ze carrière maken in de grote stad ...  Wie weet, wie weet. 
​
Ik ben benieuwd welk vervolg Haaike van Le petit requin aan het verhaal zou breien, dus ik geef aan haar het stokje van de sprookjesestafette door. 

Stadsmeisje heeft een wekelijkse rubriek The cat(s) behind the blog waarin ze de katten van een mede-blogger in de spotlight zet. En iets over onze katten schrijven, wel dat doe ik wel eens graag. Het bericht verschijnt vandaag op haar blog, maar ik post hieronder de vragen en antwoorden ook nog een keertje.  

Onze viervoeters?
Wij hebben drie katten, alle drie zijn ze geadopteerd. Als eerste kwam Scarlet (9 jr.) in huis, een Scottish Fold (de grijze). Ze was het gewoon om met meerdere katten samen te leven dus we besloten al heel snel om een tweede kat uit hetzelfde huis te adopteren zodat ze een speelkameraadje zou hebben. En dat is Bo (10 jr.) geworden, een American Curl (de rosse). 
Ongeveer 1,5 jaar later zocht mijn broer een nieuwe woonst voor Yoko (3 jr.), een jonge kat. We boden al snel aan om ook Yoko in huis te nemen omdat we het wel leuk vonden dat ze hierdoor twee speelkameraadjes zou hebben en mijn broer zo vaak hij wou met haar kon komen spelen. 

Komen je katten vaak aan bod op je blog?
De blog bestaat nu een dik jaar, maar ik heb eigenlijk nog maar 2 blogberichten over hen geschreven. Er mogen er best nog wel volgen. 
Ze maken deel uit van ons leven op Nummer 44, dus er verschijnen wel af en toe foto’s van hen op de blog en ik vernoem ze ook wel eens in m’n schrijfsels. ​

Wat is de favoriete bezigheid van je katten?
Yoko verstopt zich graag onder een dekentje om te slapen. Als we een dikke ronkende bobbel in de zetel zien liggen weten we direct wie daaronder ligt. Een leuk kantje, of een eigenaardig kantje aan haar is dat ze apporteert zoals een hondje. Als ze wil spelen kunnen we haar blij maken door een speeltje weg te gooien. Iets later komt ze dat aan je voeten leggen om opnieuw weg te gooien. 

Scarlet, die noemen we stiekem onze moemoe, ze is echt een kat op haar pensioen bij ons. Het liefste wat zij doet is eten en slapen. En tijdens dat slapen kan ze enorm snurken, grappig soms. 
Ze drinkt ook vaak met haar pootjes, wat je in dit filmpje kan zien. Ze spint ook enorm snel, we moeten maar in de buurt komen om haar te aaien en ze begint al te spinnen. Een hele lieve knuffelkat dus!

Hanenpoten: zelfstandig naamwoord. Betekenis: onleesbaar handschrift, gekladder, gekrabbel, onontcijferbaar schrift, slecht schrift.

​Of kunnen jullie het wel lezen? Hahaaaa!

Heb je ook een handschrift dat enkel jij kan lezen (hanenpoten), of heb je juist een heel mooi handschrift?

​Dat vroegen ze me vaak toen ik nog een kleine ukkepuk was, en ik antwoordde steeds iets anders.

Als kleine ukkepuk

Toen ik nog een hele kleine uk was wou ik graag non worden. Dat had niks te maken met bidden of God, maar eerder met Whoopy Goldberg en de zingende en dansende nonnen in Sister Act.  Het zag er in die film een enorm vrolijke boel uit. Daarna wou ik graag boerin worden, voor de beestjes zorgen, hele dagen buiten zijn in het zonnetje en groentjes eten uit de moestuin... tsjah, ik zag het nogal romantisch. Ook nog met dieren, maar toch ietsiepietsie anders wou ik ook wel politievrouw op een paard worden. Dat zou wel sjiek zijn! Iets later mocht het dan weer wat stoerder zijn en werd het paard ingeruild voor een moto. 

Bakker worden leek me ook wel wat, de hele dag taartjes maken en marsepeinen figuurtjes. Tot m'n mama me vertelde dat bakkers hééél vroeg moesten opstaan hrm, dat zou niet lukken met dat slaapkopje van me. Dan nog liever kok, dan kon ik de lekkerste gerechtjes klaarmaken en er stiekem van smullen, mmmmm. 

Iets grotere ukkepuk 

Dan weer wou ik graag geschiedenis studeren, over de oermensen tot de Grieken en de Romeinen, dat waren spannende tijden, daar wou ik wel meer over weten. Of neen, nog liever archeoloog dan mocht ik ook op zoek gaan naar oude schatten en allerlei avonturen beleven. De vrouwelijk Indiana Jones, waw. 

Dan leek het me wel fijn om mooie gebouwen te ontwerpen en architect te worden. Iets later was het apotheker en zalfjes en pilletjes maken. Ik vond het ook wel iets mysterieus hebben, al die kasten en schuiven vol doosjes en flesjes, en de apotheker die wist precies waar hij welk medicijn had weggestopt. Toen ik de eerste keer van filosofie hoorde wou ik dat heel graag doen, eindelijk het antwoord kennen op al mijn vragen. En dan weer psychologe, of cameravrouw of schrijver, of biologe .... 

Koppig meisje

Toen ik een jaar of 9 was wou ik enorm graag beenhouwer worden. Hugh, jawel beenhouwer.
Ik vond als klein meisje dat de toonbank van onze beenhouwer er altijd zo kleurig uitzag, de beenhouwer had ook altijd van die blozende kaken en ze waren altijd vrolijk en hadden plezier.
Op m'n 9e leek het me ook simpelweg fijn om verkoopster te zijn in de beenhouwerij ... en vleesjes zijn lekker, toch. 
Toen ik m'n 11e nog steeds overtuigd (en koppig) verklaarde dat ik beenhouwer wou worden mocht ik naar de beenhouwersschool in de grote stad. Jipie!
Zes jaar later had dit meisje dan ook een beenhouwersdiploma in haar handen en was ik klaar om m'n eigen beenhouwerij open te doen.

Maar zo ver is het eigenlijk nooit gekomen, ik wou liever nog verder studeren en naar de hogeschool gaan. Maar noppesnoppes, ik koos niet voor filosofie, noch voor geschiedenis of architectuur ... naha
het is marketing geworden. Daar had ik als kleine ukkepuk nog nooit van gehoord, van zingende en dansende nonnen, dat dan weer wel. 

En nu ik zelf groot ben (en oud en wijs) vraag ik soms aan m'n nichtje wat ze graag wil worden later, als ze groot is. Haar antwoord is al een tijdje lerares ... maar ik denk dat ze nog wel eens een paar keer van gedacht zal veranderen.

En jij, wat wou jij graag worden als je groot was? En ben je dat uiteindelijk ook geworden, of veranderde je net als ik meer dan eens van gedacht?