Nummer 44

Nog een dikke maand en het is kerstmis! Ik kijk eigenlijk al stilletjes uit naar de lichtjes in de straten, de versierde etalages, de kerstboom en de cadeautjes er onder.
Wat ook altijd leuk is en o zo bij kerstmis hoort zijn kerstkaarten! Telkens een kleine verrassing in de brievenbus. Wel, met dat in het achterhoofd dacht ik dat het wel leuk zou zijn om een kerstkaarten ruil te organiseren! ​

Stuur je naam, voornaam, adres, e-mailadres en de naam van je blog (als je eentje hebt) door naar meisjevannummer44@gmail.com of vul het onderstaande contactformulier in. Ook zonder blog kan je gerust mee doen!

​Inschrijven kan tot en met 5 december. Vanaf 6 december kan je de namen van je 2 kerstmaatjes in je inbox verwachten. Je kerstkaartjes zouden rond 25 december bij je kerstmaatjes moeten toekomen.

Ideeën kan je op deze Pinterest pagina opdoen, maar ga zeker ook eens op de blog kijken van de kerstmaatjes waarvan je de gegevens hebt gekregen.

Deel gerust dit blogbericht of het Facebookberichtje, hoe meer zielen ... yup.
​

Hebben jullie ook een plekje in huis waar jullie mooie herinneringen ophangen? Mooie herinneringen dan denk ik aan een tekening, een kaartje met vakantiegroeten, tickets van een optreden, een uitnodiging voor een feestje, een foto ... 

Het verzamelen van moois met een herinnering aan, ik doe dat al sinds ik een klein meisje was.
Ok, vaak was dat niet mooimooi, het was het gevoel dat eraan gekoppeld was dat het mooi maakte. Vroeger dan was dat een uitnodiging van een fuif, een polsbandje van een festival, een foto van op kamp of de tekst van een liedje. 

Nu vind ik het nog steeds leuk om een mooie kaart bij te houden of een tekening van m'n metekindje. Ik heb twee verzamelplekjes, eentje thuis en eentje op het werk. Thuis is onze frigo gebombardeerd tot dat plekje, op m'n werk heb ik de wand tussen mij en m'n overbuur omgetoverd tot een reuze-prikbord. Daar heb ik naast een kalender (handig) altijd een paar kaartjes hangen waar ik soms eens bij kan wegdromen.

Het verandert af en toe, maar momenteel hangt dit allemaal op onze frigo: 

Deze vond ik allebei mooie kaartjes.
Het meisje met de kat, dat kon ik zijn - met onze drie kattemiekes die hier bij ons wonen.
En de vos midden in het groen vond ik er simpelweg heel lief uit zien. Mooi getekend ook! 

Dit kaartje doet me wegdromen naar het hebben van een eigen moestuin. Onze eigen groenten kweken - van boontjes tot tomaten of wortelen, de seizoenen kunnen volgen aan de hand van wat er in den hof staat en in de aarde kunnen wroeten met m'n handen... Voorlopig blijft het bij wroeten in potgrond in bloempotten en die planten zien groeien, wat ook al leuk is. Maar wie weet, ooit.

Dit is een kaart die ik in Wales kocht een uur nadat we de berg die er op staat beklommen hadden. Toen wij op de top stonden lag er geen sneeuw, maar het was wel geweldig aan het regenen en waaien, pfoeh. Wel een leuke herinnering aan voor mij de laatste berg die ik beklom.

Ook een mooie herinnering, onze uitnodiging voor een feestje voorbije zomer.
Omdat onze vriendenkring redelijk avontuurlijk is was het plan om op een grasveldje midden in het bos iets te drinken en te eten bij een kampvuur en daarna in de tent te overnachten.
Jammer genoeg hebben we onze plannen moeten aanpassen en is het feestje bij ons thuis doorgegaan. Maar, het was ongelooflijk fijn om iedereen samen te hebben aan een lange tafel ... een feestje is het zeker geworden!

Het bovenste kaartje kreeg ik voorbije zomer van m'n metekindje die bij de KSA Roodkapjes is. Kampgroetjes, altijd fijn om te krijgen. 
Het papiertje met de ja, neen, ja-bloemetjes op getekend is de aanzet tot het kaartje van ons huwelijk. Een idee dat mme carper heel leuk heeft uitgewerkt! Het kaartje zelf heeft een plaatsje gekregen op het werk.
En een winkelbriefje, tsjah ... euh handig!

Dan lees ik een boek, en heb ik pas op pagina 328 door dat ik het al eens gelezen heb (maar het is wel goed hoor); laat ik de soep mislukken door er een laurierblaadje in te doen terwijl dat er helemaal niet bij past; kies ik het verkeerde wasprogramma voor de handdoeken; lees ik een artikel over chiazaad en ben ik enthousiast over de pluspunten ervan maar weet ik ze een uur later niet meer als lief er naar vraagt; ben ik een weuzelmieke en kan ik geen seconde stil zitten; heb ik mijn onderbroek binnenstebuiten aan (als ik ze maar niet vergeet); zijn er nieuwe continenten te ontdekken onder m'n ogen; moet ik internetpagina's inzoomen tot 150% want de letters zijn precies kleiner geworden; moet ik m'n zinnen nalezen want dan typ ik aa's waar er ee's moeten staan ...

Tsjah, dan weet ik dat het tijd is om te rusten.
​Even niks doen. 

Weet je nog dat er rond 2013 een heuse brei-hype was? Er werd gebreid op de bus en in de trein, bomen, bruggen en banken kregen een jasje van wol en breicafés plopten als paddenstoelen uit de grond. Door al die kleurtjes en gezelligheid werd ook ik aangestoken door de breikriebel.
En, aangezien het juist eindejaar was én dus cadeautjestijd kreeg ik van m'n zus een set breinaalden, enkele bollen blauwe wol en het boek Breien voor dummies cadeau. Want een dummie dat was ik hoor, o ja. 

Eens alle feestjes voorbij waren zette ik me thuis in de zetel met het boek op m'n schoot en de breinaalden in aanslag. Stap 1 was het opzetten van de wol op de priemen. Lusje per lusje lukte het om een 30-tal steken op te zetten. Oef, dat viel eigenlijk nog goed mee. Stap 2 was beginnen breien. Het boek raadde aan om met een rechtse steek te beginnen, dat was het makkelijkste want je herhaalt telkens dezelfde handeling. Woehoe, ik was vertrokken! De breinaalden tikten tegen elkaar zoals bij de echte, hihi. Een priem, hupsakee, nog een priem tralala ...
Ongeveer 10 priemen verder was ik eventjes afgeleid en liet ik een steek vallen. Oei, wat nu, ik had geen haaknaald in de buurt om de steek op te halen. Erm dan maar zo laten, ik zou dat kleine gaatje later wel fiksen. 

Ik breide in stukjes en in beetjes: 2 breinaalden tijdens het TV kijken, enkele dagen later 1 breinaald na het avondeten, een week later nog 3 breinaalden op een luie zondag .... pfff breien op die manier ging maar traag vooruit. Eer ik een volledige sjaal zou hebben zou het zomer zijn. Een sjaal mét gaten trouwens, want ik had nog meer steken laten vallen. Maar, zo ver was ik nog niet - de lente kwam, het breiwerk slabakte en verdween ergens in de kast ... 

Een jaar later, op een van de eerste grijze herfstdagen van 2014 kreeg ik opnieuw zin om te breien. Die halve sjaal met gaten liet ik liggen waar hij lag, ik wou liever helemaal opnieuw beginnen. 
Ik dus naar Veritas om daar 2 dikke breinaalden en enkele bollen dikkere wol  te gaan kopen.
Dikkere wol en dikkere breinaalden, dat betekent dat het sneller zou vooruitgaan jihaa!
Meisje en geduld, humhum.

Het boek van breien voor dummies werd weer bovengehaald, stap 1 werd herhaald en bij stap 2 hield ik het weer op de makkelijke rechtse steek. Oke, dit ging iets vlotter en zonder gaten tot nu toe, maar toch nog traaaaaag. Twee en een halve bol verder en woeps de lente was daar al.
Het breiwerk verdween wederom voor de zomer in de kast. 

Een paar weken geleden kreeg ik opnieuw zin om te breien (o jee, zou dat nu telkens zo zijn bij het vallen van de bladeren?). Het breiwerk werd weer opgeduikeld en ik geraakte weer in gang. 
Ik breide verder en zag stilletjesaan een sjaal in dat stukje breiwol verschijnen, de goesting om dit breiwerk af te werken werd steeds groter. En, fingers crossed, nog steeds zonder gaten.

Gisteren was het grote moment, tadaaa de sjaal was eindelijk klaar! 
Om op het laatste moment geen fouten meer te maken liet ik het aan mijn moeder over om hem van de breinaalden te halen. Tgoh, m'n eerste breiwerk, ik ben er begot fier op. 

Amaai, ik lees dat er heelder truien mét kabels gebreid worden en weer afgehaald om opnieuw te beginnen, of dat er met 3 priemen gebreid wordt om een muts te maken ... Straf hoor, maar niet voor mij en mijn geduld weggelegd vrees ik. Ik hou het braafjes bij mijn rechtse steek en rechtdoor. 

En nu? Wel ... ik denk dat ik aan een sjaal voor 2017 ga beginnen ;-)