Nummer 44

Exact een jaar geleden gingen we voor enkele dagen naar Wales. En exact een jaar geleden beklommen we de Snowdon. Aan elke berg die we beklommen hangt wel een verhaal, ook aan de Snowdon. Van deze waaiden we immers bijna af ...

Een trip naar Wales?
​We huurden een busje, reden naar Calais daar de boot op om later heel Groot-Brittannië door te rijden. In Wales toegekomen genoten we van de omgeving en van de mooie herfstkleuren. Maar herfst in Wales, dat is ook regen in al zijn vormen, yupyup.

​Op dag 1 gingen we op zoek naar The Devil's Kitchen, een mooie rotsformatie in de Welshe heuvels. We liepen echter verloren in de dikke mist en door de miezer-regen geraakten we snel doorweekt. Eens we het pad terugvonden beslisten we om terug te keren naar de jeugdherberg. Jeej voor de warme douche! Onze voeten deden van sop-sop-sop in onze wandelbottines dus deze mochten samen met onze regenkledij een nachtje drogen in de droogkamer. 

De tweede dag deden we een beetje aan sightseeing. We reden naar de kust om daar een typisch Welsh dorp te bezichtigen en we gingen in een berg om een kopermijn te bezoeken. Interessant om te zien hoe ze 150 jaar geleden werkten en leefden.

Op dag 3 deden we wat elke Welshman minstens een keer in z'n leven gedaan moet hebben: de Snowdon beklimmen. Met zijn 1085m is dit de hoogste berg van Wales.
Nu, buiten af en toe wat klauterwerk is er niet veel klimmen aan hoor. Via sommige paden wandel je relatief makkelijk naar boven. 

Toevallig was die dag 3 een zondag. Bij het vertrek aan de voet van de berg zagen we dan ook hele families zich klaarmaken voor vertrek. De hond mocht mee, de bomma ook. 
Sommige van de kinderen droegen turnpantoffels en een joggingbroek, een kawee zou hun wel droog houden. Tarara! Ze hadden blijkbaar het weerbericht van die dag niet gezien ... 

Op de parking stond een bordje met de weersvoorspelling van op de top waar wij eerlijk gezegd ook niet veel aandacht aan besteed hadden. Later zagen we dat er windstoten van 70 mph mogelijk waren, ofte 112 km/u. Woeps!

Wel ja, het waaide zeker. En windstoten ook, amai, ik moest me soms vasthouden aan de rotsen om niet van de berg te vliegen. Johan die stond iets steviger op zijn benen ... 
Maar, ergens op de flanken van de berg loopt er nu een hip schaap met de pet van Johan, die vloog immers zo van zijn hoofd. 

Hoe hoger we op de berg kwamen, hoe minder mensen we tegenkwamen. Velen waren niet voorbereid op dit weer en keerden halverwege terug. Ook ik heb ergens halverwege getwijfeld om door te gaan. En een klein beetje staan vloeken, dat ook. 

Zijn we dan uiteindelijk boven geraakt? Wel, dat zie je in het filmpje hieronder, hihi.

Een kleurenbom op de koer.

Onze grijze knuffelbeer heeft een valling, ze loopt hier ocharme te niezen en heeft een lopend neuzeke. En snurken hihi. ...

Kleine weetjes uit de Flow.

Nog 1 bol wol te gaan en mijn sjaal is klaar. Het einde van dit meerjarenproject komt (eindelijk) in zicht - Jeej!

Prutsen met het fototoestel - I like

Maandagavond, rond 18u. Grijze dag, de rols waren al naar beneden en ik was alleen thuis. Ik dacht ik zet de tv even aan want het is juist het nieuws. Ik zet me met de afstandsbediening in in de zetel en floep de tv aan. 

De beelden stromen binnen ... BAF! een man die letterlijk doodgeschopt werd, bloed overal op de grond, veel getier, een schop tegen zijn hoofd! De man was bewusteloos.
De commentaarstem zei juist "... de man bleek onschuldig, hij overleed wat later in het ziekenhuis ..." 
Ze hadden van die blokjes over de stervende man zijn hoofd geplaatst, van die blokjes die ze meestal gebruiken om iemand anoniem te houden. Die blokjes, het was niet genoeg. 
Harde beelden. Voor mij te gruwelijke beelden. 

Ik heb weggezapt.

Het is het nieuws, het is de realiteit, het gebeurt echt, dat weet ik. Maar moet dat echt, de beelden tonen van een stervende man die door een woedende massa doodgeschopt wordt? Het journaal is geen goednieuwshow, maar nieuws kan toch ook op een andere manier gebracht worden? Minder bloederig, minder hard en ik bedoel niet minder echt.

Want er zijn veel van die harde beelden: de bomaanslag in Ankara, vluchtelingen die bepakt en bezakt door de regen stappen met hun blik op oneindig, lichamen die in de zee drijven, geweld in Israël ... ik kan bezig blijven, je begrijpt me wel. Ze zijn er. Dit is nu.

Ik wil de grote harde wereld niet buitensluiten, maar dan volg ik het nieuws liever online waar ik zelf kan kiezen welke beelden ik zie en welke niet, welke artikels ik lees en welke niet. Dat is dan mijn versie van me verstoppen voor de realiteit. Een beetje toch.

Is dit herkenbaar, of helemaal niet?

Enkele kleine gelukjes van de voorbije week:

• een brief krijgen van een totale onbekende met allemaal kleine cadeautjes in
• een verjaardagskaart kopen die precies gemaakt werd voor de jarige
• uitslapen - snoezen, eens omdraaien en nog eens omdraaien ...
• me wat ziek voelen en in de watten worden gelegd door lief
• de appeltaart lekker vinden, maar de warme versie nog beter vinden, mmmm
• complimentjes krijgen op een zelfgemaakt rokske
• een blogpost lezen die precies gaat over hoe ik me nu ook voel met m'n jaren '70 - tussenkapsel
• een wauw-gevoel krijgen van de filmische muziek en prachtige foto's van de nada, blij dat ik het opgenomen had
• popcorn, njomnjom dat was lang geleden 
• ​de weekendkrant lezen van voor naar achter op een grijze zondagmiddag
• experimenteren met ingrediënten die in de ijskast liggen en het lekker vinden
• opgaan in een tweede boek van Jojo Moyes, het eerste was ook al zo goed 
• een mooie wedstrijd zien van De Rode Duivels
• dromen van een fotografieopleiding, maar nu nog even niet
• een wandeling maken en ontdekken dat de bomen eigenlijk nog heel groen zijn, niet?

In het begin van dit jaar, zo rond februari ongeveer, zag ik op enkele naaiblogs foto's van de Lotta verschijnen. Ik vond het direct een leuk model van rok: die rimpels, die steekzakken oooh! Na wat lichte twijfel want het leek me toch iets moeilijker dan deze rok, kocht ik het patroon bij Compagnie M. Het zou me wel lukken, desnoods met de hulp van ons moeder. Ik kocht ineens ook stoffen op het web zodat ik er direct aan kon beginnen. Het mocht wel iets feller zijn deze keer, dus koos ik voor een blauwe katoen met witte kikkertjes en een roestkleurige accentkleur voor de zakken.

Met veel goesting knipte ik volgens het patroon de verschillende stukken stof uit, ik begon de randen te zigzaggen zodat de stof niet zou rafelen. En dan viel het stil. 
De zin om te naaien was weg. Het lag niet aan het patroon, noch aan de stof. Noppes. 
Even geen zin meer om te naaien. 

Een trouw kwam, een reis, verbouwingen, ... en de hele tijd bleef de stof liggen wachten.

Maar vorig weekend had ik opeens weer de naaikriebel. En lag daar niet ergens een Lotta te wachten? Hahaaaa!

Het patroon werd weer bovengehaald, de stof en de naaimachine ook.
En hup, drie dagen later, in stukjes en in beetjes, is hij toch afgewerkt geraakt. 
Nu, een half jaar nadat ik het patroon kocht ben ik nog steeds fan van het model, de rimpels in de rok en de leuke handige steekzakken. Hij zit fantastisch en hij is precies op mijn lijf gegoten. Ik denk dan ook dat dit mijn favoriete winterrokje zal worden!

De stof met de kikkertjes is organische katoen van Cloud9, de roestkleurige accentstof is van Soft Cactus. Beide komen van bij Think Marie.

rimpeltjes

handige grote zakken

een rokje

een meisje met een rokje