Nummer 44

's Morgens staan m'n haren vaak alle kanten uit, m'n froufrou staat zelfs soms gewoon rechtop.
Een bad hairday in 't kwadraat, lief lacht er soms mee. Om toch een beetje fatsoenlijk voor de dag te komen maakte ik m'n haren een beetje nat en probeerde ik om de kuifjes en piekjes weer in model te kammen. Maar vaak had ik zoveel water nodig dat ik evengoed m'n haren kon wassen, wat ik dan ook deed.  

Niet zo gezond voor m'n haren natuurlijk. Doordat ik ze zo vaak waste werden ze sneller vettig en omdat ze zo snel vettig werden waste ik ze weer. Jammer genoeg moest ik dan ook elke dag m'n haren wassen, wat het luie maar ook het eco-meisje in mij niet altijd even leuk vindt.

Goh, dat kan toch anders dacht ik en ik ging eens op onderzoek uit op het web. Daar ontdekte ik dat er mensen zijn die nooit meer hun haren wassen met shampoo, de no poo methode. Hrm, dat is wel handig. Stiekem droomde ik er al van dat m'n haren altijd in de plooi lagen .... 

Ook op het web las ik over haren wassen met baksoda of natriumbicarbonaat. In het kort: het te vaak wassen met shampoo ontregelt je hoofdhuid waardoor deze te veel talg aanmaakt en je haren sneller vettig worden. Haren wassen met baksoda zou je hoofdhuid weer in balans brengen, waardoor tatarataa je haren ook minder snel vettig zouden worden. 

Wel, dat wou ik wel eens testen. Ik haalde een busje baksoda in huis en trok ermee naar de badkamer. Ik zag lief zijn wenkbrauwen fronsen en hem zien denken "wat is ze nu weer aan het uitspoken".  Wel, ik heb het na twee wasbeurten alweer opgegeven. Ook al vind je ontzettend veel positieve berichten online, mij is het niet gelukt om m'n haren helemaal schoon te krijgen met baksoda.

Dus, terug naar het internet. 

Naast de no poo methode had ik ook gelezen over de low poo methode. Door het gebruik van een natuurlijke shampoo met minder tot geen chemische middelen zou je op termijn ook minder vaak je haren moeten wassen. Deze natuurlijke shampoos kan je zelf maken, maar ook kopen natuurlijk.

Test twee. Ik kocht een shampoo met 92% natuurlijke ingrediënten zonder parabenen, siliconen, minerale olie, ... maar wel met kamille en honing. We zijn enkele weken later en deze test is geslaagd!
Ik hoef m'n haren niet meer dagelijks te wassen, oef. Ze voelen ook beter aan en glanzen meer.
​En het voelt bovendien ook beter aan om met een natuurlijke shampoo te wassen ipv een shampoo met chemische toevoegingen. 

Soms sta ik 's morgens nog op met haren die alle kanten uit staan, maar nu volstaat een beetje water om ze terug in toom te krijgen. En een kam. 

Op haar blog Rue-NO schrijft Evi dit over haar boek:

Ik heb Evi haar blog Rue NO en haar boek leren kennen via een andere blogster, al klikkend van de ene blog naar de andere. Het boek was helemaal uit mijn gedachte gegaan, maar bij een nieuw bezoek aan haar blog las ik een paar fragmenten en toen wist ik dat ik het moest lezen.

In vijf hoofdstukken loodst ze de lezer door haar persoonlijke verhaal in de vorm van dagboekfragmenten en brieven aan mensen die haar nauw aan het hart liggen. 
Het is bovendien een heel mooi boek. De teksten worden afgewisseld met quotes die ik zo zou willen ophangen, polaroids en stukjes van liedjesteksten. Het is een boek dat je dicht bij je wil houden.

​In stukjes en beetjes las ik het uit. Het was voor mij een beetje te heftig om in een ruk uit te lezen, ook al wou ik graag weten hoe het verhaal van Evi afloopt. Tijdens het lezen heb ik verschillende keren met tranen in mijn ogen gezeten. Bij ‘onmacht’ en ‘verdriet’ omdat Evi zo’n helse pijnen had en ze in de steek werd gelaten door de dokters … bij ‘dankbaarheid’ was het tranen vermengd met een glimlach omdat het zo herkenbaar en confronterend is wat ze schrijft. 

Het verhaal van Evi en alle fases die ze beschrijft zijn herkenbaar voor me, maar ik ben absoluut niet zo pretentieus om te beweren dat wat zij heeft doorgemaakt hetzelfde is als mijn verhaal.
Helemaal niet. 

Een dik jaar geleden ben ik binnenste-buiten gedraaid in het UZ. De vraag was waarom ik altijd zo moe was, zo doodmoe bleef en nooit minder moe werd. Twee maanden later lag het resultaat van alle testen en onderzoeken eindelijk op het bureau van m'n huisarts: CVS.
Slik. Zo snel zal ik van die vermoeidheid niet af geraken .... 

Alle fasen die in het boek aan bod komen heb ik ook doorgemaakt. Ik weet niet of ik ze al allemaal afgerond heb, maar ik ben blij om te kunnen zeggen dat mijn plan B al eventjes bezig is. 

Andere dromen, andere wensen, andere verlangens, maar daarom geen mindere.
En heel veel kleine gelukjes, die ook. 

Als het even minder gaat dan denk ik vaak dat het nog erger kan, dat ik geen pijn heb en dat ik hier al zeker niet van doodga. En dat klopt.  In het boek vertrekt Evi echter vanuit haar eigen kracht en kunnen en wat ze nog kan en wil bereiken. Je kan nog steeds je passie volgen, maar dan anders.
​Dat is het mooie. Dat is helemaal plan B dus. 

Het boek is heftig, maar o zo'n aanrader. Het laat je even stilstaan en doet je nadenken.
Maar er zit ook veel kracht, inspiratie en goesting in. Goesting in het leven, de liefde en de kleine dingetjes. Ik ben blij dat ik het boek gevonden heb.

Ik heb hier op de blog nooit eerder iets over CVS geschreven, wel als ik moe ben of dat ik moe ben.
Het is en blijft ook heel persoonlijk en ook al gaat deze blog over een meisje in haar eigen kleine wonderwereldje, zo diep graaf ik normaal nooit. Ik heb dan ook heel lang getwijfeld om er nu iets over te schrijven. Maar ik bleef in m'n hoofd maar schrijven, kriebelde een stuk tekst in een schrift en dacht waarom niet. 

​Wil je nog meer lezen over het boek? Je vindt nog recensies van Life on Sneakers op andere blogs.
Deze van Mama van vijf vind ik kort maar krachtig en er boenk op, Lobke doet het in de vorm van een brief (je kan er bovendien een exemplaar winnen!), voor Ditte is het haar kaka-boek en Josie was er bij tijdens de boekpresentatie. ​Via #lifeonsneakers vind je natuurlijk nog meer online. 

Heb jij het boek al gelezen? Laat hieronder gerust weten wat je er van vond!
​

Wales, ergens onderweg. Deze week geen foto, maar een filmpje om jullie te tonen hoe mooi Wales wel niet is.

In de herfst van 2015 zijn we een paar dagen naar Wales geweest. We gingen er wandelen en werden er nat geregend tot op ons ondergoed, we beklommen een berg waar we bijna afwaaiden, maar we deden ook wat aan sightseeing en bezochten een dorpje aan de kust en doken een kopermijn in. Dat waren de hoogtepunten van de reis.

Maar wat voor mij ook een toppertje was was Wales zelf. Ik bedoel de natuur, de rode herfstkleuren, de golvende maar ook spitse heuvels, hagen langs de kant en ellenlange stenen muurtjes die de ene groep schapen van de andere scheidde, meren en watervalletjes, boerderijen en huizen die precies in het niets lagen ... Achter elke bocht kon er een ander landschap liggen.

We hebben meer dan een paar uurtjes in dit busje ergens door Wales getoerd, met een muziekje op de achtergrond (The Doors) en niet wetend of je nu best links of rechts door het raam kijkt voor het mooiste stukje Wales. 

Ik vond Wales best indrukwekkend en wil gerust nog eens terug. Wie gaat er mee?

België, Westende. Een laat-namiddag-bijna-avond zonneke op een verlaten strand in Westende.
Deze foto nam ik tijdens een weekendje aan zee, ik schreef er ook over in m'n allereerste blogbericht (grappig trouwens om nu terug te lezen).

Net zoals toen begint het nu ook te kriebelen om nog eens naar zee te gaan. Het is te lang geleden dat ik m'n dikke teen nog eens in het zeewater heb kunnen steken, schelpjes heb gezocht of in de duinen heb gezeten. Ok, het is nog iets te koud om echt op het strand te gaan zitten, maar tuterututuu dat negeren we nu even.

Bij het nemen van deze foto hadden we trouwens heel mooi weer! 
Het was het eerste weekend van september, de school was net begonnen en de schoolvakantie helemaal gedaan. Zoals je ziet was het strand verlaten, we liepen er ook praktisch alleen. 

Het werd een lui weekend.  Veel meer dan een strandwandeling, op een dekentje in de duinen zitten, naar de zee staren, zand knarsen tussen onze tanden en genieten van de zee en het zonneke hebben we toen niet gedaan. Hoog tijd om dit nog eens te doen! 

Maar misschien nog even wachten tot het een paar graden warmer wordt ... 

Gaan jullie ook soms voor een dagje of een weekend naar zee? Hebben jullie ook al strand-kriebels?

In het begin van dit jaar ben ik spontaan met dit maandelijkse rubriekje gestart, maar het is best wel fijn om terug te blikken op de kleine gelukjes van de voorbije maand! De tijd gaat snel want ook maart mochten we al weer uitwaaien. 

** Het was puffen geblazen, onze meubels in de living moesten nog een keertje aan de kant.
Maar jeej, enkele uren later werden we beloond met een nieuwe vloer. De vorige was iets lichter van kleur dan deze nieuwe, het was dan ook even wennen aan de nieuwe look. Maar we hebben heel goed gekozen, we vinden het allebei geslaagd.

** De eerste dagen van maart waren enorm bewolkt, en zo regenen pfoeh.
Bij de eerste zonnestralen en blauwe lucht ging ik met lief mee naar de Zoete Waters, in Oud-Heverlee. Lief ging een uurtje lopen, ik heb ondertussen van het zonnetje genoten. Een beetje wandelen, op een bankje zitten in het zonnetje, foto's nemen, naar de beestjes kijken .... mmm, soms moet het niet meer zijn.

** Op deze dag sloegen ze me rond de oren met kortingen en promoties. Het leukste was de korting op een vakantieverblijf. Op vakantie gaan - daar zeg ik geen neen tegen. In september gaan we een midweek de kempen verkennen. Ik kijk er nu al naar uit. 

** Ik probeer de lente een beetje in huis te halen met verse bloemen. Dat hoeven heus geen grote of dure boeketten te zijn. Noppes, in februari koos ik voor tulpen, in maart schakelde ik over op ranonkels. Moest iemand ooit vragen wat m'n favoriete bloemen zijn, dan zou ik ranonkels antwoorden ... ik blijf ze geweldig vinden. 

​** M'n metekindje Marit is in het begin van de paasvakantie komen logeren. De volgende dag zat het weer niet mee, maar gelukkig knutselt ze graag. In de voormiddag heeft ze heel geconcentreerd twee bordjes beschilderd en hebben we deze gebakken in de oven. In de namiddag maakten we samen deze twee lieve paaskonijntjes. 

Maart was ook met het raam kunnen open slapen ** smullen van chocolade-eitjes en pralines ** op onze koer een boek lezen in een t-shirt ** tsjilpende vogels ' s morgens vroeg ** etentjes in leuk gezelschap ** een zelfgemaakte verjaardagskalender invullen ** lief die mooie liedjes maakt ** de lente die in de lucht hangt, je ruikt het gewoon ** luie leesavonden ** naar de koers op tv kijken ** katten die op hun rug liggen te zonnen, met hun 4 pootjes omhoog ** onverwacht maar leuk bezoek

Was maart bij jullie ook een fijne maand?

Bolivia, Uyuni. Bizar was het, dat er op die weidse lege plek ineens een oude verroeste trein stond. 

We waren een paar kilometer van het laatste dorpje, voor ons lag er niks buiten in de verte de zoutvlakten waar we naartoe reden. Je zag geen station, geen huizen, noch een fabriek of opslagplaats, noppes niks. En daar in dat niets stond er ineens deze verroeste trein die zo uit een ander tijdperk kwam. Toen we dichterbij kwamen zagen we meerdere wagons en locomotieven kwikkel-kwakkel bij elkaar staan, het was een heus treinkerkhof. Niet dat ik zo zot van treinen ben, maar dit was toch wel indrukwekkend om te zien.

We zijn even gestopt om ze van dichterbij te bekijken, foto's te nemen en zelfs even een locomotief van binnen te bekijken. Deze treinen staan daar op die plek te koekeloeren sinds 1940, ze werden daar achtergelaten na een faillissement. 

Ben je zelf ooit iets moois, groots, bizars, indrukwekkend ... tegen gekomen tijdens een van je reizen ver weg of dichtbij, waar je het niet had verwacht?