Nummer 44

Zondagnamiddag bezocht ik in heel leuk gezelschap de fototentoonstelling The World of Steve McCurry. Een absolute aanrader! Mocht de naam McCurry geen belletje doen rinkelen, dan doen zijn foto's dat vast wel. Vooral de laatste foto hierboven van het Afghaanse meisje is ondertussen een icoon geworden.

Steve McCurry startte zijn fotografie-carrière in 1978, in Afghanistan tijdens de Russische bezetting. Daarna reisde hij vooral in Azië als documentairefotograaf, waar hij foto's nam van een heleboel internationale conflicten, van de brandende olievelden in Koeweit tot de oorlog in Yemen. In 1985 werd hij wereldberoemd door een foto op de cover van National Geographic, die van het Afghaanse meisje. Sinds 1986 is hij ook Magnum fotograaf.

​Zijn foto's herken je aan de mensen die er op staan in traditionele kledij, die vaak ook recht in de lens kijken. Intrigerende foto's met veel emoties in vaak felle kleuren eigen aan de cultuur en tradities. 

Fijn tijdens de fototentoonstelling was dat we een audiogids meekregen waarop we bij sommige foto's het verhaal erbij konden beluisteren. Wij waren alleszins vaak onder de indruk, was het niet van de foto dan wel van het verhaal erachter. Af en toe werd ook iets verteld over de manier van werken door Steve McCurry. Ik onthou daarvan dat je bij fotografie veel geduld moet hebben  en dat McCurry tot nu toe een nogal avontuurlijk leven geleid heeft.  

Heb je ook zin om meer foto's van Steve McCurry te bekijken - meer dan 200 - dan kan dat nog tot
25 juni in De Beurs van Brussel, heel makkelijk bereikbaar met de trein. Meer info vind je op deze website. Je bestelt best je tickets via de website, dan hoef je net als wij niet aan te schuiven bij de inkom.

Ps: Als je in De Beurs bent, vergeet dan niet om af en toe naar het plafond te kijken. Waarom, dat merk je daar wel.
Pss: Aangezien De Beurs vlak bij de Grote Markt, Manneke Pis, ... ligt houdt niks je tegen om zelf de toerist uit te hangen, nu je daar toch bent. Hajaa.
Psss: Mocht je een hongertje krijgen als je daar bent, bij Kathleen vind je een geweldige tip om je buikje te vullen. Vlakbij!

Vorig weekend mocht ik enkele foto's nemen van Stef Wolput, een man gebeten door het bergvirus. 

Als alles vlot verloopt zal Stef over enkele weken op de top staan van Lhotse, een berg van 8516m hoog in Nepal. Minder bekend dan de Mount Everest, maar daarom niet minder lastig.

Begin april start zijn expeditie, dan reist hij naar Nepal om na een 10-daagse trektocht aan de beklimming te beginnen. Denk daarbij aan klimmen, slapen in een tent, koude, moeilijk ademen door de hoogte, wandelen op stijgijzers, sneeuw smelten om te koken, wennen aan de hoogte, ... maar ook aan ontzettend mooie vergezichten en het ongelooflijke gevoel van op een plek te zijn waar je eigenlijk als mens niet hoort te zijn. Het dak van de wereld.

Tussen al zijn trainingen en voorbereiding door mocht ik enkele foto's van hem nemen, enkele berggerelateerd en enkele meer algemene foto's. 

Als extraatje mocht ik ook enkele foto's nemen van Stef en Katrien samen.
​Foto's waarop je duidelijk de liefde tussen hen kan aflezen. Mooi!

​Wil je Stef graag aanmoedigen in zijn tocht naar de top, dan kan dat via ​de Facebookpagina ​Wolf goes Lhotse.

Sinds ik de foto's van Johan aan zee mocht maken heb ik de smaak van portretfotografie te pakken. Alleen is het niet zo makkelijk om een proefkonijn, alias model te vinden die even wil poseren ... 

Zaterdag ging ik een handje helpen bij mijn broer. Hij had een grote kleerkast gekocht, eentje met zes deuren van IKEA. Zo eentje waarbij je flink moet nadenken als je deze juist in elkaar wil zetten.
Voor ik naar hem vertrok stelde ik nog snel de vraag of ik ook enkele foto's van hem mocht maken, "natuurlijk" was zijn antwoord. Jipie, het fototoestel mocht ook mee.

Nadat ik mijn broer wat geholpen had met het in elkaar puzzelen van lades en legplanken mocht ik enkele foto's nemen. We bleven binnen omwille van het slechte weer en zochten een raam waar hij naast kon zitten voor mooi licht. Ik mocht hem als een echt model regiseren: kijk naar links, iets meer, nog een beetje en nu naar boven... Ik liet hem op de grond liggen en haalde er vervolgens een trapladdertje bij om ook van bovenaf foto's te kunnen nemen. Het was foto's nemen op gevoel omdat ik niet goed weet welke hoek de beste is, die ervaring mis ik nog.

Terug thuis zag ik dat er toch enkele mooie tussen zaten, jeej! De volgende dag bewerkte ik de foto's, enkele liet ik in kleur staan maar zwart-wit heeft toch mijn voorkeur. Dat maakt het beeld sterker vind ik. 

Hupsadesie ik heb m'n vuurdoop gehad, mijn eerste echte fotoshoot. En jaja, nu heb ik de smaak helemaal te pakken. Mensen vastleggen op foto, het is toch iets anders dan foto's nemen van euh cactussen.