Nummer 44

Het fototoestel lang ongebruikt in de kast laten liggen, dat lukt me niet. Vorige week mocht een van onze katten model spelen, dit weekend waren de tulpen het slachtoffer van mijn fotokriebels.

De vaas met tulpen kreeg een plaatsje op de grond voor het raam met het beste licht, ik zat er op m'n hurken voor. En dan was het een beetje zoeken hoe ik het diafragma het beste kon instellen om weinig scherptediepte te krijgen, ofte een wazige achtergrond. 

Op het schermpje van het fototoestel zag ik al dat de foto's er ietwat korrelig uitzagen, maar ik had pas bij de laatste foto's door dat het kwam door de ISO die verkeerd ingesteld stond. Dorie.
De foto's zien er niet allemaal even scherp uit, maar hebben soms een wat schilderachtig uiterlijk wat ik achteraf best wel mooi vind. 

Naast foto's nemen vind ik het bewerken van foto's eigenlijk even leuk. 
Omdat ik alles op gevoel doe - ik moet dringend het handboek van Lightroom eens lezen - is het soms wat zoeken welke bewerking het mooist is ofte welke schuifjes ik best niet te veel verschuif. Waarschijnlijk kan het beter en sneller, maar het blijft gewoon leuk om te zien welk effect dat ene knopje wel of niet heeft op de foto. 

Voila, ik oefen verder ... misschien mag volgende week onze cactus fotomodel spelen ;-)

Het is een tijdje geleden dat hier nog eens een update kwam over het reilen en zeilen op Nummer 44. Maar, dat maak ik weer helemaal goed met deze uitgebreide As we speak! 

Voel me ontzettend moe.
Het lijkt wel of mijn energiereserves geslonken zijn en het me maar niet lukt om m'n batterijen weer helemaal op te laden. Maar, ik ben niet de enige die moe is, ik lees het hier en daar en hoor het bij vrienden, collega’s en familie. Ik steek het deels op de wintertijd met zijn korte dagen, waardoor ik veel te weinig buiten kom. Veel liever kruip ik als een diertje in een holletje onder een dekentje ...
​Ach ja, komt wel weer goed.

Leest nogal wat af de laatste tijd
Het laatste boek dat ik las was Heksenhoeve, eentje dat ik bij Kathleen op haar blog ontdekte. 
Een boek dat zich deels afspeelt in het Meerdaalwoud en waar ook Leuven aan bod komt, daar was ik best wel benieuwd naar. Kathleen had helemaal gelijk met haar recensie. Het is een spannend verhaal waarbij de personages een plekje in je hart en hoofd krijgen want je bent benieuwd hoe het verder met hen gaat. En, als je in de buurt van Leuven woont of het Meerdaalwoud kent, krijgt het verhaal nog iets extra. Een aanrader dus!

Naast fictie blader en lees ik momenteel ook in enkele fotoboeken.
Belgicum van Stephan Vanfleteren mocht de spits afbijten. Ik kende het boek al, maar ik had het nooit vastgehad. Door de documentaire reeks op Canvas België scherpgesteld leerde ik het opnieuw kennen en leende ik het uit bij de bib. 
Ik vond de zwart-wit foto’s vaak melancholisch, ontroerend, soms triest maar ook verbazend en soms zelfs grappig. Sommige foto’s lijken zo eenvoudig, maar als je ernaar blijft kijken komen er verschillende lagen naar boven...  Ik heb het boek meer dan eens verlengd bij de bib, misschien moet ik het maar aankopen ;-)
​
​Een fotoboek dat klaar ligt is Street Photographer van Vivian Maier. Het werk en vooral het levensverhaal van Maier heb ik leren kennen via de documentaire Finding Vivian Maier. 
In het heel kort: Maier was naast nanny een getalenteerde straatfotografe die vooral van mensen en gebouwen foto’s nam in het naoorlogse New York, Chicago en Los Angeles. Haar werk - ze nam meer dan 150.000 foto’s - werd pas na haar dood bekend.
In het fotoboek staan niet alleen schitterende foto’s, maar ze tonen ook een stukje geschiedenis door het naoorlogse straatbeeld in Amerika. Ik kreeg het boek voor m’n verjaardag en het ligt hier al een maand op tafel, maar ik heb er nog niet echt in durven kijken. Misschien raar, maar ik wil het nog even bewaren … 

Plant een reis. 
Naast fotoboeken worden er momenteel ook reisgidsen gelezen. Van IJsland. 
Jeej, we zijn een reis aan het plannen! JEEJ! 
In 2015 zou ik ook al naar IJsland reizen, maar toen heb ik de reis moeten annuleren omdat het te vermoeiend zou zijn. Nu pakken we het iets anders aan. We vliegen naar Reykjavik, huren een auto en hebben dan 9 dagen de tijd om het zuiden van IJsland te ontdekken voor we terug naar huis vliegen. We reizen van het schiereiland Snaefellnes naar het jökulsárlón gletsjermeer,
en stoppen onderweg nog bij enkele watervallen, geisers, zwarte lavastranden, … 
Je kan het hele eiland rondreizen op 10 dagen, maar we reizen op een lager tempo en nemen de tijd om even te stoppen, een korte wandeling te doen en foto’s te nemen... dus dat komt wel goed met de vermoeidheid. Nog 211 nachtjes slapen.
​
Kijkt naar een nieuwe serie.
Naast lezen probeer ik af en toe ook naar een serie te kijken. Bij Suits is het nu wachten tot seizoen 5 op DVD verschijnt, maar ondertussen ben ik begonnen aan Orange is the new black. Eentje dat maar bleef terugkomen op verschillende blogs én goede kritieken kreeg, dat maakt me toch nieuwsgierig. Ik heb seizoen 1 juist helemaal gezien en kan alleen maar bevestigen wat ik over de serie las. Seizoen 2 ligt ook al klaar.

Verder.
Weet ik dat het in februari en maart ook nog berekoud kan zijn, maar stiekem hoop ik op een vroege lente met fluitende vogeltjes, knoppen in de bomen en bloemetjes die op onverwachte plaatsen komen piepen. Probeer ik wat meer offline te zijn, de pc wat meer af te zetten en de smartphone opzij te leggen.  In februari probeer ik ook weer wat meer op stap te gaan met het fototoestel, dat maakt me altijd weer blij. Maar, wordt er waarschijnlijk toch nog vaak en graag onder warme dekentjes gelegen met en kat (of twee) op mijn schoot. Knuffelkatten, I like :-)