Nummer 44

Peru, Machu Picchu. Dit beeld van Machu Picchu heb je waarschijnlijk al meer dan eens gezien.
Daar ook echt staan is nog een stuk indrukwekkender, o ja. Een plek die ik niet snel zal vergeten.

Veel bezoekers aan Machu Picchu zien dit beeld na een meerdaagse trektocht via de Inca Trail.
Wij deden het iets rustiger aan en namen de trein vanuit Cusco, de Peru-Rail. Ook indrukwekkend trouwens want de trein rijdt door de velden en akkers en langs kleine dorpjes de bergen in, je ziet het landschap zo veranderen. De treinreis wordt de Zuid-Amerikaanse versie van de Oriënt Express genoemd.

Ik wist niet goed wat te verwachten, maar Machu Picchu is groot. Ongelooflijk hoe hier 550 jaar geleden een kleine gemeenschap leefde. Alhoewel klein, er konden tot 750 mensen verblijven. We hebben dan ook de tijd genomen om door de ruïnes te lopen, woningen binnen te gaan, stallen, voorraadplaatsen en tempels te bekijken, trap op en trap af. 

Niet enkel Machu Picchu zelf is indrukwekkend, ook de omgeving. Als je er rondkijkt zie je immers niets anders dan van die groene bergen zoals je op de achtergrond ziet. Machu Picchu ligt enorm geïsoleerd wat ook de reden is waarom deze Inca stad nog bestaat en vele andere niet meer.

Heb jij Machu Picchu al bezocht? Of staat deze oude Inca stad op je lijstje van ooit nog te bezoeken bestemmingen?  

Sinds vorig weekend is onze woonkamer afgewerkt, alleeja ze is bijna klaar.
Het oude behang werd van de muren gehaald en de muren en het plafond kregen een laagje verf. Enkel de vloer zal over enkele weken nog vervangen worden. We hebben voor witte muren gekozen, de vloer zal een houten worden. Strak, maar toch warm en gezellig.

Enkel de vloer nog en de woonkamer is klaar jeej. Maar deze werken houden me niet tegen om de woonkamer verder in te richten. Nopes. Boven onze dressoir hangt er al een grote zwarte kader met een zwart-wit foto in, boven onze zetel hangt er voorlopig nog niets. Dat plekje hou ik vrij voor foto's van ons huwelijk, onze reizen, ... gecombineerd met een mooie prent of tekening.
Maar hehe hoe ga ik deze precies ophangen, dat is de vraag. 

Ik dacht ik ga ideeën opdoen op Pinterest, en laat jullie even meekijken. En meedenken.
​Als je op de afbeelding klikt ga je naar de pagina waar ik de foto heb gevonden.

Deze vierkante zwarte kaders zouden heel strak zijn op onze witte muur, zeker in combinatie 
​met de andere kader die al aan de muur hangt boven het dressoir.
Maar, bij ons zouden er wel kleurenfoto's in komen.

Deze combinatie van verschillende soorten kaders, ovaal en vierkant, in kleur en zwart-wit
​vind ik heel mooi. Dit idee had ik oorspronkelijk ook in gedachten.

Nog meer variatie in de verschillende soorten kaders, een combinatie van oud en nieuw.
Als ik dit zou uitvoeren zou ik naar de kringwinkel gaan en daar verschillende soorten kaders van oude schilderijen proberen op de kop te tikken. 

Een ander idee is om fotokaders op wandplanken te plaatsen. Ik zou ook van die smalle plankjes nemen, anders zou ik er ook boeken opzetten, mezelf kennende.

Dit vond ik ook een leuk idee, verschillende foto's in een kader.
​Hier is het redelijk strak, maar ik denk dat een wirwar van foto's door elkaar ook kan.

Of iets helemaal anders en de foto's bijvoorbeeld aan een touwtje en een tak omhoog hangen.
​Hier heb ik ook enkele leuke voorbeelden van gezien op Pinterest.
​

Pakistan, in de buurt van Abbottabad. Deze keer een foto van een kleurig versierde vrachtwagen.

We waren 's ochtends heel vroeg vertrokken van uit ons hotel in de hoofdstad Islamabad, onderweg naar de hoge bergen in het noorden van Pakistan. Deze foto werd genomen tijdens de stop voor ons ontbijt. De stopplaats of eigenlijk een open keuken met enkele tafels en stoelen (ook een foto waard) lag vlak naast de weg. Hier zagen we de lokale bevolking voorbij rijden; een oude man met een stootkar, een kar met een muilezel voor, krakkemikkige tractors, stoffige auto's en kleurig versierde vrachtwagens zoals op de foto hierboven. 

Ik heb het even opgezocht - deze vrachtwagens worden jingle trucks genoemd en komen naast Pakistan in nog een aantal Aziatische landen voor. De truckchauffeurs rijden lange afstanden en zijn vaak meerdere weken of maanden weg van huis. Hun grootste eigendom - hun vrachtwagen - schilderen en versieren ze om hun aan hun thuis te herinneren. Aan de buitenkant hangen heel vaak bedeltjes en belletjes, wat de benaming jingle truck verklaart. 

Ik vind het toch bijzonder al die kleuren en versieringen, maar zie zulke vrachtwagens toch nog niet op Belgische wegen rondrijden ... 
​
Hebben jullie ook al zo'n versierde vrachtwagens gezien in een Aziatisch land? Zag deze er uit zoals deze hier op de foto?

Vorige week, in de krokusvakantie was het nogal druilerig weer. Mijn zus vroeg me of ik geen zin had om mee te gaan schaatsen samen met de meisjes. De meisjes, dat zijn Marit (9) en Milla (6), van de ene ben ik meter, van de andere tantie. De meisjes en mijn zus gaan wel eens vaker schaatsen,
voor mij zou het de tweede keer zijn. 

Ik kon me herinneren dat ik ooit al een keer geschaatst had, maar dat is toch al lang geleden. Heel lang geleden. Maar, het kan toch niet moeilijker zijn dan rolschaatsen, iets wat ik vroeger vaak deed. Natuurlijk ging ik graag mee schaatsen!

Dus hop, naar de schaatsbaan. 

We huurden een paar schaatsen, ritsen onze jassen toe, onze muts op en handschoenen aan en trippelden op rubberen matten naar de schaatsbaan. Hmmm stappen op schaatsen, dat lukt al. 

Via een houten poortje langs de zijkant konden we op de schaatsbaan stappen. Jikes, dat is glad zeg!
Marit stapte op het ijs en gleed als een geoefende schaatsster weg. Milla gaf haar mama een handje en hup ook zij waren vertrokken. Euh, ik zal ook maar proberen te schaatsen. Een voet vooruit, de andere erbij ohoh, nog een keer. Mijn armen zwaaiden achteruit, aaah evenwicht zoeken en proberen recht blijven ... en ondertussen maar giechelen. Ik voelde me net zoals Bambi op het ijs.

Ik was ongeveer 10 meter ver, met de zijwand als mijn beste vriend, toen ik wou omkeren. Dat was ver genoeg voor m'n eerste schaatstest. Ik had me juist omgedraaid, klaar om terug te schuifelen toen Marit me kwam zeggen dat ik in de verkeerde richting ging. Blijkbaar is het enkele richting op de schaatsbaan om botsingen te vermijden (logisch) en moest ik wel verder. Damn.

​"Wacht, ik zal je een handje geven en ik zal je helpen met schaatsen". Hoe kan ik daar nu neen tegen zeggen ... Wij dus heel voorzichtig op weg, hand in hand. Marit gaf me ondertussen aanwijzingen hoe ik het moest doen. Glijden dus, de ene voet voor de andere. Ja, het lukt!
Ik moet zeggen, ik was een beetje fier op mezelf. Die eerste ronde was geslaagd. Jeej.

De volgende ronde paste ik, die daarna ook. 

M'n zus die kleine Milla leerde schaatsen kwam me de tip geven dat ik door m'n knieën moest buigen en niet zoals een stijve plank schuiven met m'n schaatsen. Oke, dat gaan we eens proberen.
En jawel, ik was vertrokken. Jihaa, het ging steeds beter en sneller. 

​Na een aantal rondes schaatste ik nog steeds giechelend rond, maar toch met iets meer stijl.
Soms nog eens een zwieper makend, maar zonder te vallen. Ook Milla kon na een uur oefenen helemaal alleen schaatsen, zonder de hand van mijn zus. Yups, het schaatsen was geslaagd!
​

België, in de buurt van Coo. Op het moment dat deze foto is genomen was ik op, doodmoe, leeg.
Het was mijn allereerste trektocht met de rugzak en ik was niet zo goed voorbereid op wat zou komen. Niet eigenlijk. De hellingen in de Ardennen bleken steiler dan verwacht, de rugzak woog precies zwaarder en zwaarder, het was ontzettend warm en het eindpunt kwam maar niet dichterbij. Verdikkeme, ik heb hier afgezien.

Maar dat afzien dat werd o zo gecompenseerd door het gevoel van helemaal alleen in het bos te wandelen tussen bomen die kraken van de warmte, vogeltjes die van het eerste ochtendlicht kwetteren en fluiten, je eigen potje te koken op een piepklein vuurtje, de zon zien ondergaan, kamperen in het wild en 's nachts de everzwijnen in de aarde horen wroeten vlakbij onze tent, het bos dat zo lekker ruikt ... 

Die eerste trektocht werd dus niet m'n laatste. Noppes. Maar de volgende was ik toch beter voorbereid. ​

Je eigen tomaatjes kweken, paprika's zien groeien of een minikruidentuintje hebben zonder tuin?
Het kan! Het enige wat je nodig hebt is groene vingers, veel goesting, geduld en enkele bloempotten. Dat heb ik onlangs ontdekt met een kleine woehoe die door onze living klonk! 

​We wonen in een huis aan de rand van de stad met een grote zonnige koer, maar zonder een lapje grond dus. Ik heb er altijd van gedroomd om een eigen moestuin te hebben: in de aarde kunnen wroeten, plantjes zien groeien, ... maar ook groenten eten volgens de seizoenen. Hmmhmm.
Later als we ooit zouden verhuizen naar een huis met een grote tuin dan zal ik wel zaaien en planten en oogsten en wroeten. Yupyup. 

Maar vorige week was ik een beetje op het internet aan het surfen en zag ik een foto van een bloempot met tomaatjes verschijnen. Zelf gekweekte trostomaatjes. In een bloempot.
En ineens, pling ... het was net zoals in een cartoon dat er een lampje boven m'n hoofd ging branden. Waarom wachten op een tuin om groenten te kweken? Dat kan toch ook in bloempotten of bloembakken op onze koer? Woehoe, onze eigen groenten kweken, dan toch!

Maar ook al wil ik graag moestuinieren, zoveel ken ik daar niet van. Na de kriebels kwamen dan ook de vragen: welke groenten kunnen er in bloempotten groeien, moet ik zaaien of planten, wanneer moet ik wat planten, welke potgrond gebruik ik best, welke meststoffen zijn het meest geschikt ... Jikes! Gelukkig is het nog winter en heb ik nog een paar weken de tijd om alles uit te zoeken.

Eerste plan: hup naar de bib, boekenwijsheid halen.

Ik bracht Het lekkerste terras mee, daar zou ik toch genoeg info in moeten vinden. Ook Tuinieren met de vierkante-meterbak ligt hier nu op tafel en De moestuin van Mme Zsazsa mocht ook niet ontbreken.
Het eerste boek daar vond ik voornamelijk praktische tips in. Dat je bijvoorbeeld beter plastieken bloempotten koopt ipv stenen, niet alleen omdat ze goedkoper zijn maar ook omdat ze minder zwaar zijn als je ze wil verplaatsen. Tuinieren met de vierkante-meterbak ligt nog steeds op tafel. Dat zie ik eerlijk gezegd niet zitten zo'n vierkante meter bak op onze koer, ook al is het praktisch.

Het boek van Mme Zsazsa, dat is een echte aanrader voor een beginnende moestuinierder zoals ik, maar ook voor de meer ervaren hoor. Ze begint bij de basis en eindigt met een aantal lekkere recepten. En ook al is het bedoeld voor een echte moestuin toch geeft ze heel wat tips en weetjes mee voor moestuinieren in bloempotten. In dit boek vind ik op veel van mijn vragen een antwoord, het is bovendien heel leuk vormgegeven en in de typische schrijfstijl van Mme Zsazsa.
Een blijvertje dus dit boek, niet van de bib maar eentje van de winkel hoor.

De hoe en de wat en de wanneer worden stilletjesaan beantwoord, maar ik lees verder want er zijn toch nog veel vragen en het is een dik boek. Ondertussen zijn de groentjes min of meer gekozen: tomaten mogen niet ontbreken, boontjes en paprika's ook niet, aardbeien zeker niet en ook enkele kruiden krijgen een plaatsje in onze mini-moestuin. 
​
Het zal met vallen en opstaan zijn, maar yupyup die bloempotten-moestuin die komt er!

Hebben jullie een eigen moestuin? Of kweken jullie ook groenten in bloempotten? Of heb je misschien nu ook zin gekregen om er aan te beginnen?
Mochten jullie nog nuttige websites weten of een boek dat ik zeker moet lezen ... laat gerust weten! ​

Ps: biologisch gekweekte seizoensgroenten eten maar toch geen groene vingers hebben? En je woont in de buurt van Leuven? Een kleine tip: in 2014 aten wij biologisch geteelde groenten van
't Legumenhofke. Denk een gigantische moestuin met een 40-tal bekende en minder bekende seizoensgroenten die met veel liefde gekweekt worden door boerin Greet. Van mei tot oktober mag je wekelijks een pakketje vers geteelde groenten ophalen tegen een kleine vergoeding. Mocht het water je nu al in de mond lopen dan moet je maar eens op haar website gaan piepen ...