Nummer 44

Ik beken - kleine weetjes en kleine kantjes.

• Ik kan niet stilzitten, ook op het werk niet. Ben ik blij dat ik van die krakende bureaustoel af ben!
  Op een bureaustoel kan ik ook nooit mooi recht zitten met m'n twee voeten op de grond. Het ene been ligt of steekt altijd boven of onder het andere. Een van de redenen waarom ik zo weinig een rokje draag op het werk.
• Ik eet elke ochtend een boterham met confituur. En confituur dat bestaat uit een mix van gelei en vruchten. Enkel die stukjes fruit, die vind ik helemaal niet lekker. Dus elke ochtend zit ik te vissen in de confituurpot.  Het zou natuurlijk makkelijker zijn moest ik gelei kopen ipv confituur ... tsja.
• Ik heb een hele lichte tred, bijna springend wandel ik door de straten. Misschien komt dat nog van m'n 6 jaar klassieke balletopleiding in m'n piepjonge jaren, ik weet het niet. Maar mijn broer heeft dat ook, en hij heeft nooit ballet gedaan ... 
• Ik voel het aan m'n gezicht! Als ik aan het naaien ben en me moet concentreren trek ik smoelen. Het gaat zelfs zo ver dat m'n kaak verkrampt op d'n duur. 
• Ik betrap me er soms op dat ik tegen mezelf praat als ik alleen thuis ben. Ach, niemand hoort dat, dus wat zou het.  
• Bijna elke avond bij het koken drink ik een klein, maar echt een heel klein glaasje Elexir d'Anvers. Lekker hoor! Ok, 't is eigenlijk een digestief en geen aperitief, maar dat zijn maar een paar letters verschil. 
• Heel af en toe vind ik het wel leuk om op het werk eens verstand-op-nul-taken te doen. Zo van klik-klik-klik. Dan kan ik al eens wegdromen of een schoon muziekske opzetten. 
• Van een schoon muziekske gesproken. Ik ben momenteel naar deze op Spotify aan het luisteren op het werk. Bob Dylan, Cat Stevens, John Lennon, Neil Yong, Joni Mitchell, Paul Simon, ...  Me like! 
  Blij dat er tapis plein op de vloer ligt zodat ik met m'n voetjes kan meedoen.

• Als ik in een openbaar toilet m'n handen gewassen heb en met een handenblazer m'n handen moet droog krijgen, slaak ik altijd een diepe zucht. Dat lukt me niet. Dat is altijd een gevecht.
  Ik vind de sensor nooit waardoor de droger aanslaat. Hou ik m'n handen te ver of juist te dichtbij,
  ik weet het niet. 
• Ik heb soms de neiging om in m'n beeldscherm te kruipen. Ze komen soms bij me staan omdat ik zo aan het turen ben op m'n scherm, daar moet iets geweldig interessants aan het gebeuren zijn ... niet dus! Maar, met m'n ogen nog alles OK hoor. O ja.
• Als ik een klein stil stiekem boertje laat hou ik altijd mijn wijsvinger voor m'n mond. Zo van m'n hand voor m'n mond houden, maar niet helemaal. Er heeft al meer dan een iemand gevraagd waarom ik nu shhhht deed.  
  

Er zijn er nog hoor ... jawel!
Jullie hebben toch ook zo van die kleine dingetjes die jou precies jou maken. He?  

Hebben jullie ook een of meerdere blog posts in draft staan? Berichten die je geschreven hebt en herleest en herleest maar waar je maar niet tevreden over bent? Omdat het niet juist overkomt, omdat je niet kan vertellen wat je wilt vertellen, omdat je niet de juiste gevoelens in de tekst kunt leggen ... 

Ik heb er een over Pakistan in draft staan waar ik maar niet tevreden over ben.

In het kort? Allee dan ...

In 2013 was er een Belgisch klimteam met als doel om in 1 expeditie twee bergen te beklimmen van meer dan 8000 meter hoog. Johan was een van de 5 klimmers. Ik ben, samen met 14 andere trekkers mee naar Pakistan gereisd om daar de trekking mee te doen. Johan zijn doel was +8000 meter, het mijne was het basiskamp aan de voet van de berg op 5150 meter. En terug. 

Ook al trok iedereen waartegen ik toen vertelde dat wij naar Pakistan reisden zijn wenkbrauw omhoog, toch kon ik telkens vertellen dat de regio waar wij naartoe reisden veilig was. Daar was geen Taliban, daar waren geen aanslagen, daar was het veilig ...

Tot we daar waren. 

Tijdens onze reis naar het binnenland, noordwaarts richting Himalaya, kregen we het nieuws dat er een aanslag was gebeurd die opgeëist werd door de Taliban. Er vielen 10 doden, waaronder 9 westerlingen. Voor ons zat er niks anders op dan terug te keren naar Islamabad. Het was niet meer veilig voor Westerlingen om door het binnenland te reizen. 

Teruggekomen in het hotel konden we niks anders doen dan wachten en nieuws spokkelen van andere klimmers die ook in het hotel verbleven, of via CNN World. 
We zaten vast in Islamabad, de Pakistaanse overheid weigerde om toeristen te laten reizen in het binnenland, de wegen werden geblokkeerd.

Op die 5 dagen dat we in hotel zaten zijn er ontzettend veel emoties gepasseerd die o zo moeilijk te beschrijven zijn. Dit is zo'n verhaal waar je bij moest zijn om het helemaal te begrijpen ... 
In het begin van de reis in Pakistan had ik weer die bekende reiskriebel beet, die van nieuwe indrukken opdoen, rondkijken en ontdekken omdat het zo anders is dan in Europa. Maar na het bericht van de aanslag was ik die helemaal kwijt en bekeek ik het land en de mensen met andere ogen. 
Simpelweg omdat ik bang was. 

Er was ook contact met de Belgische ambassadeur. Zijn advies: we moesten Pakistan zo snel als mogelijk verlaten en huiswaarts reizen. Als we bleven waren we niet meer verzekerd. 9 trekkers waaronder ik beslisten toen om terug naar huis te gaan. 4 bleven er samen met de klimmers wachten tot ze weer mochten rondreizen in het land. 

Johan bleef in Pakistan, alle klimmers bleven. Zijn doel daar en toen was de expeditie, naar de top klimmen van die hoge berg. Hij had er zich maanden fysiek op voorbereid, was er meer dan een jaar mee bezig geweest.

Wel, dat was toen het moeilijkste afscheid dat ik ooit heb genomen ...  Johan achterlaten in Pakistan, manman!

Uiteindelijk is de expeditie toch van start kunnen gaan. De trekking werd gestapt, bergen werden beklommen ... 

Nu heb ik het toch geschreven ... hrm, ik zal die andere draft nu maar deleten zeker.
Maar toch, dit zijn maar 500 woorden .. hiermee lukt het me niet om weer te geven wat we daar toen beleefd hebben. Het was ook voor iedereen die er in Pakistan bij was anders, ieder bekijkt het immers met een andere blik. Dit is dan ook mijn verhaal, niet dat van de andere trekkers, noch klimmers.

Het mooie is dat we nog steeds contact hebben met elkaar. De trekkers waren onbekenden bij het vertrek naar Pakistan, ondertussen zijn enkele toch wel vrienden geworden.

We hebben heel wat natuur op wandelafstand waar wij wonen. Een kasteelpark en bossen. En als we even in de auto springen nog meer groen waar je amper andere mensen tegenkomt. Keuze te over!

Vandaag trok ik er eens alleen op uit, goed ingeduffeld, een muts op, handschoenen aan en een lekkere warme sjaal. En in m'n ene jaszak m'n fototoestel :-)

Een beetje drentelen in de natuur en dan maar foto's nemen, ik doe dat ontzettend graag.
In het begin altijd met een beetje schroom, maar zodra ik de eerste foto genomen heb is er geen stoppen meer aan.

Het was eigenlijk veel te lang geleden, de winter denk ik. Neen, ik weet het wel.
Zoals een beer zijn winterslaap neemt kruip ik in de wintermaanden ook graag in een holleke, onder een fleece-dekentje meer bepaald, en kom ik veel te weinig buiten.

Maar nu begon het toch te kriebelen met de eerste warmere zonnestralen en de vogeltjes die zingen.
Tijd om op zoek te gaan naar de eerste tekenen van lente ... en die vond ik.

Allemaal in een grote kom - roeren-roeren-roeren.

Altijd leuk bij een give-away is de winnaar bekend maken!
Eerst alle namen op en briefje schrijven ...

Om hier het winnend lotje uit te trekken ... wie zou het zijn?

Woehoe, het is Sarah geworden! 
Sarah, bezorg je mij je gegevens via meisjevannummer44@gmail.com, dan bezorg ik jou je pakje.

Maar, niet getreurd mocht je niet gewonnen hebben. Als je langskomt op de Leuke Mamamarkt krijg je alsnog een pakje van me. Beloofd!

De mini-pakjes

De voorwaarden die ik mezelf had opgelegd was dat ik het zelf wou maken, van de inhoud tot de verpakking (min of meer) en dat het toch een klein beetje nuttig was. Het was wat knutselen en prutsen en knippen en plakken, maar wel leuk om te maken! 

Hieronder zien jullie alvast wat beelden van het maken van de mini-pakjes ... met als laatste een foto van de inhoud van de mini-pakjes voor de nieuwsgierigen onder ons ;-) 

wel ja ... 
sometimes huh

Heb weer een superruil gehad met Isabel waarvan ik kan smikkelen en smullen!

Kijk eens hieronder wat ze gemaakt heeft, lekkere chocolade brownies! Mmmmmmm ...
Om het ook een beetje een gezond kantje te geven heeft ze er nog een zelfgemaakte winter granola aan toegevoegd met amandelen, gedroogde veenbessen, abrikoos, appel en kaneel. Ik moet eerlijk bekennen dat dit voor mij een proevertje zal zijn, ik heb dat nog niet eerder gegeten. Foei. 
En dan was er nóg een extraatje: een zelfgemaakt mini-portemonneetje. Super handig voor losse spulletjes zoals medicijnen of kaartjes in mijn handtas. 

Isabel wou graag juweeltjes met een geometrisch patroon in een zilveren setting. Het mocht best opvallen, dus graag in een rode of een bordeaux kleur. Er werden een paar mailtjes heen en weer gestuurd om uit te komen bij het onderstaande setje. Tadaa!

Dank je voor de leuke ruil, de chocolade brownies zijn super lekker :)